عاشورا ، بعد از تاسوعاست !

به این جمله دو گونه می توان نگریست : ظاهری و سطحی ؛ و عمیق و حکیمانه .

اگر کسی سطحی و ظاهری به آن بنگرد ، طرفی از آن نخواهد بست و چه بسا اعتراض نیز روا دارد که این یک سخن بدیهی و بی فایده است ؛ معلوم است که عاشورا بعد از تاسوعاست ! این که گفتن ندارد .

اما نگاه حکیمانه و عمیق چیز دیگری می گوید ! در این نگاه ، صحبت از زمان نیست ، بلکه از محتوای آن است ؛ سخن از «روز» نیست ، سخن از «بروز» است ؛ از علت و معلول است که معلول از علت ظهور و بروز پیدا می کند . یعنی می گوید علت آمدن عاشورا و روی دادن فاجعه کربلا ، تاسوعاست .

مگر در تاسوعا چه اتفاقی روی داد؟ امام صادق علیه السلام فرمود : تاسوعا روزی است که در آن ، جدّ ما حسین علیه السلام (و یاران اندک و خاندان ایشان) در محاصرة دشمن قرار گرفتند .

آری ، حسین علیه السلام در تاسوعا تنها و بی کس شد که در عاشورا کشته شد ! اگر در تاسوعا حسین علیه السلام را تنها  نمی گذاشتند و او را در محاصرة دشمن قرار نمی دادند ، عاشورایی نیز به وجود نمی آمد . عاشورا ، آری ، بعد از تاسوعا آمد .

امت نباید اجازه می دادند تاسوعا به وجود آید . آنها نباید پشت رهبر خود را خالی و او را تنها می گذاشتند . حسین علیه السلام نباید محاصره می شد . چون محاصره شد، کشته شد ؛ و چون تنها ماند ، به شهادت رسید .

اما چه شد که حسین علیه السلام محاصره و تنها ماند ؟ چون امّت ، دلبستة دنیا و مال و منال زندگی و وابسته به تعلّقات مادی از یکسو ، و حزب و گروه و جناح از سوی دیگر شده بودند . این دو ، دشمن راه حق و امام حق هستند . پیام تاسوعا به ما دراین زمان این است که : نگذارید رهبرتان تنها و سپس محاصره شود . البته آن روز ، حسین علیه السلام از سوی دشمن محاصره شد ، و امروز اگر امام و رهبر بر حق محاصره شود قطعاً از درون خواهد بود ، نه از بیرون !

البته آن روز هم «دشمن» از «خودی» ها بود ! محاصره کنندگان و قاتلان کربلا همه خودی و مسلمان بودند ، اما فریب خوردةدنیا و وابسته به حزب اموی !

مبادا امروز منافع و دلبستگی های حزبی و جناحی آن قدر قوی شود که آرمان ها ، اهداف و اصول انقلاب و چرب و شیرین دنیا ، ما را از رهبر جدا کند و او تنها بماند و محاصره شود ! آری ، ما اگر بخواهیم فاجعه عاشورا به وجود نیاید ، باید از آمدن تاسوعا جلوگیری کنیم . همیشه ، عاشورا بعد از تاسوعاست . البته ، ما جلوتر از تاسوعا هستیم و آمدن و نیامدن تاسوعا دست خود ماست ! اگر تاسوعا نیامد ، قطعاً عاشورایی هم به وجود نخواهد آمد .

مبادا ما از «خودی» هایی قرار بگیریم که فاجعه عاشورا را رقم زدند ! ان شاءالله که چنین نشود و نخواهد شد ؛ اما انذار و هشدار که اشکالی ندارد ! این ، بدبینی هم نیست . مسألة ولایت و ولیّ و رهبر آن قدر مهم هست که بایدپیشاپیش دربارة آن هشدار داده شود ؛ و اکنون که محرم است ، کدام بهانه بهتر از تاسوعا برای این هشدار ؟!