محرم که از راه می رسد ...

محرم که از راه می رسد انگار زمین و زمان یکباره زیر و رو می شود ! دلها می گیرد و دیگر کسی منتظر بهانه نمی ماند تا بگرید . اشکها در محرم آماده ریزش اند ، مثل ابر پر باری که آماده بارش است و فقط اجازه ای می خواهد !

و محرم ، فصل این اجازه است ؛ و از این رو ، فصل گریستن است ! آری ، با آمدن محرم کسی نمی گوید «گریه کن» ! چون گریه خود جاری است . در محرم ، سخن ، سخن دیگری است . در محرم می گویند : بر هر چه خواستی گریه کنی ، بر حسین گریه کن ؛ و این ، سخن هشتمین پیشوای خط سرخ عاشورایی ، امام رضا علیه السلام است که در روز اول محرم به پسر شبیب فرمود : ای فرزند شبیب ، بر هر چه خواستی گریه کنی ، بر حسین گریه کن .

البته سخن امام رضا علیه السلام به محرم اختصاص ندارد ، اما شاید بشود در محرم آن را بهتر درک کرد .

اما چرا ؟

چرا بر هر چه خواستیم بگرییم ، باید بر حسین گریه کنیم ؟

چون حسین علیه السلام آمده بود تا امت اسلام ، بلکه جهان بشری را زنده کند و به بلندای کرامت و عزت برساند ؛ و اگر چنین می شد ، جهان زنده می شد ؛ و در این صورت ، «همه چیز» ارجمند و ارزشمند می شد . اما اکنون این گونه نیست . جهان امروز ، زنده نیست . بشر امروز و بلکه امت اسلام و مسلمان امروز واقعاً زنده نیست . اگر مسلمانان و جهان اسلام امروز زنده و بالنده بود ، این قدر ضعیف و ذلیل و زبون و در دست دشمن اسیر نبود ، بلکه مجد و عظمت و اقتدارش بر همه جهان سایه می افکند و برای همه مسلمانان عزت و آزادی و سربلندی به ارمغان می آورد و «همه چیز» ارزشمند و زیبا می شد . پس باید برای رهبر آزاده و ظلم ستیزی گریست که با کشتن او در واقع همه چیز را کشتند و از ساحت ارزشمندی دور کردند . وقتی تو بر حسین گریستی ، در حقیقت بر «همه چیز» گریسته ای .

وجه دیگر این است که حسین علیه السلام «راهنما»ی راه است ؛ راهی که هزاران و میلیون رهرو قرار بود با راهنمایی و رهبری حسین به کمال نایل آیند ؛ و چون «راهنما»ی را کشتند هزاران و میلیون ها نفر «رهرو» بی رهبر و حیرت زده در راه ماندند و بسیاری به «بیراهه» رفتند .

و هر سختی و مصیبتی که از این طریق به انسان ها وارد آید و جای گریه داشته باشد ، چون به اصل و ریشه بنگری ، می بینی که باید بر او گریه کنی ، نه بر آن مصیبت جزیی و کوچک . این مصائب کوچک ، فروع و شاخساران آن «مصیبت بزرگ» و «اعظم المصیبه» هستند . پس ، منطقی و عقلانی است که اگر کسی خواست بر یک شاخه بگرید چنانچه بر اصل درخت بگرید ، اولی و سزاوارتر خواهد بود .

و وجه دیگر این که » هر مصیبتی که به هر کس وارد شود ، بزرگتر از آن بر حسین علیه السلام وارد شده ؛ پس چون کسی بر حسین بنگرد و بر مصائب او ، خواهد دید بسیار بالاتر و والاتر از هر مصیبت دیگری است و واقعاً برای او و مصائب او باید گریست ، و نه بر مصیبت دیگری .

و خلاصه این که : گریه بر حسین علیه السلام ، به راستی گریه بر خال انسان و انسانیت است . «بر حسین گریه کن» یعنی راه را فراموش مکن ؛ مقصد را از دست مده ؛ خود را بشناس و ارزش و کرامت و بزرگی خویش را پاس دار ، چون حسین علیه السلام بزرگ پاسدار کرامت انسانی در همه تاریخ است .